Η Ελεούσα αποτελεί τοπική κοινότητα, που μέχρι την εφαρμογή του νόμου του ‘Καλλικράτη’, υπαγόταν διοικητικά στον πρώην Δήμο Χαλκηδόνας. Σύμφωνα με την
απογραφή του 2011, αριθμεί 394 κατοίκους. Ιστορικά το χωριό δημιουργήθηκε την εποχή της τουρκοκρατίας και ο πληθυσμός
του αποτελούνταν αποκλειστικά από τουρκικές οικογένειες. Εκείνη την εποχή έφερε το όνομα Δαούτσα. Το 1924 στα πλαίσια της συνθήκης ανταλλαγής
πληθυσμών, οι τούρκοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το χωριό. Στον άδειο πλέον οικισμό, βρήκαν καταφύγιο έλληνες πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη και
συγκεκριμένα από το Ντεβετζίκιοϊ της περιοχής Μαλγάρων.
Το 1926 το όνομα του χωριού αλλάζεται από Δαούτσα, στο ελληνικό Ελεούσα. Το όνομα αυτό επιλέχθηκε από τους κάτοικους του χωριού προς τιμήν της Παναγίας. Κατά μία εκδοχή, ήθελαν να τιμήσουν την Παναγία, για τη βοήθειά της στις δύσκολες στιγμές. Σύμφωνα, όμως, με μιαν άλλη εκδοχή, έμπνευση του ονόματος ήταν ένα βυζαντινό μοναστήρι, του οποίου υπολείμματα βρέθηκαν κοντά στο χωριό και ήταν αφιερωμένο στην Παναγία την Ελεούσα. Παρόμοια με την ιστορία της Ελεούσας ήταν και αυτή του διπλανού χωριού Μεντεσελί. Ήταν κι αυτό τουρκικό χωριό, το οποίο με την ανταλλαγή πληθυσμών κατοικήθηκε από πρόσφυγες, που προέρχονταν από τη Μάδυτο της ανατολικής Θράκης. Αργότερα το χωριό μετονομάστηκε σε Έλλη. Το 1930, όμως, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους εγκαταστάθηκαν στην Ελεούσα.
Η Ελεούσα, βρίσκεται πολύ κοντά στον Αξιό ποταμό. Το 1926 συνέβη μία τεράστια πλημμύρα με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Έτσι, άρχισε μια σειρά από αντιπλημμυρικά και προστατευτικά έργα, τα οποία πραγματοποιήθηκαν από το 1925 έως το 1935. Τη δεκαετία του ’50 κατασκευάστηκε το μεγάλο φράγμα του Αξιού, καθώς και ένα αρδευτικό δίκτυο, που οδήγησε τα νερά του ποταμού στον κάμπο της Θεσσαλονίκης. Σήμερα οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με την καλλιέργεια καλαμποκιού και βαμβακιού, καθώς και με την κτηνοτροφία.